پاسخ
نخست باید دانست که حجاب زنان در طول تاریخ با توجه به فرهنگ و رسوم قبایل و ملتها به گونه های مختلف رعایت می شده زیرا زنان به عنوان ناموس خانواده همیشه مورد حمایت و حفاظت بوده اند. آنچه اسلام به آن پرداخته حجاب کاملتر و برتر می باشد که برای توضیح بیشتر به نکاتی اشاره میکنیم: 1- به نظر میرسد حکم ایجاب حجاب در سال ششم هجرت تشریع گردید. شاهد بر آن، آیات سوره نور است که داستان معروف افک در آن آمده است. در همین زمان بود که منافقین و اراذل و اوباش در صدد برآمدند با ایجاد شایعه درباره زنان پیامبر(ص) و با درست کردن مزاحمتهای راهی برای زنان آزاده به بهانه کنیز انگاشتن آنها قلوب پیامبر و مسلمانان را جریحهدار بکنند. به دنبال این اوضاع و شرایط بود که خداوند آیات مربوط به پوشش را برای بازگویی به امت نازل فرمود. |
۲- آیات مربوط به حجاب در دو سوره از قرآن (نور و احزاب) آمده است. سوره نور، آیه 30 و 31 کیفیت پوشش را بیان میکند. ابتدا میفرماید: بگو (ای پیامبر) برای مؤمنین و مؤمنات که نگاههایشان را کوتاه کنند یعنی هنگام نگاه به یکدیگر به صورت خیره به هم نگاه نکنند. از نگاه به گونه وراندازی و استقلالی پرهیز کنند. آنگاه به زنان مومن خطاب کرده و میفرماید: «ولیضربن بخمرهن علی جیوبهن»؛ میباید روسری خود را بر روی سینه و گریبان خویش قرار دهند»[i]. هم به این مطلب اشاره دارد. در این آیه چنین آمده است: ای پیغمبر... به زنان مؤمن بگو که جلبابهای (روسری) خویش را به خود نزدیک سازند.روشن است که وقتی به زن بگویند روسریات را به خود نزدیک کن مقصود این است آن را رها نکن، آن را جمع و جور کن و خود را با آن بپوشان. اطلاعات بیشتر درباره کیفیت خاص پوشش را از آیه 31 سوره نور بهتر میتوان استنباط کرد.
3 - صاحب کشاف، وضع زنان قبل از اسلام را در پیش از نزول آیات حجاب چنین شرح میدهد: زنان، گریبانهایشان گشاد و باز بود، گردن و سینه و اطراف سینههاشان دیده میشد و داخل روسریها را معمولاً از پشت سر برمیگرداندند (همانطور که الان بین مردان عرب متداول است) و قهراً قسمتهای گردن و بناگوش و سینه دیده میشد[ii].
آیه: [ولا یبدین زینتهن الا ماظهر منها...] درباره احکام حفظ و رعایت حجاب شرعی در مقابل نامحرم است.
واژه «ابداء» که در آیه شریفه آمده است به معنای اظهار و آشکار نمودن است و مراد از «زینت» در آیه شریفه مواضع و جایگاههای زینت است؛ مانند: محل زینتهای گوناگون از بدن که ابداء و آشکار نمودن آنها جایز نیست مگر مواردی که استثناء شده است؛ مانند: محل انگشتری (که انگشتان دست و خود دست است) و محل سرمه کشیدن (که چشمان است).
واژه «خُمُر» که در آیه شریفه وارد شده است لباس و جامهای است که بانوان با آن سر خود را میپوشانند و بر سینه خود آویزان مینمایند و معنای این قسمت از آیه چنین است که با اطراف خمر و مقنعه خود سرها و موها و شانه و سینه خود را بپوشانند.[iii]
دانشمندان و فقیهان نیز در بحث از آیه شریفه، روایات وارده را متذکر شده و مورد بحث قرار دادهاند؛ از جمله مرحوم آیتاللّهحکیم میگوید[iv]: در روایت صحیحه فضیل از امام صادق(ع) میگوید: «از حضرت درباره نگاه به ساق دست زنان پرسیدم که آیا از جمله زینتی است که خدای سبحان در قرآن میفرماید: «ولا یبدین زینتهن الا لبعولتهن»؟ حضرت فرمود: «آری آنچه به زیر خمار و مقنعه است زینت است و آنچه زیر دستبند است زینت است». (به نقل از وسائلالشیعه، کتاب نکاح، ابواب مقدمات نکاح، باب 109، ح 1) مقصود این است که صورت و دو کف جزء زینتی که باید پوشیده شود نیست و سر و گردن و ساق جزو زینتی است که باید پوشیده شود (خلاصه فرمایش آقای حکیم) در روایت موثقه زرارة از امام صادق(ع) در آیه شریفه که فرمود: «الا ما ظهر منها» میفرماید: «زینت ظاهر و آشکار سرمه و انگشتری است» (به نقل از همان منبع حدیث 3) و این دو در صورت و در کف میباشند (و همچنین به حدیث 4 و 5 باب نیز که مضمون مشابه دارند استدلال نموده است)
نتیجه:
بیشتر فقها از این بخش آیه استفاده کردهاند که پوشش برای زن به جز صورت و کفین در صورتی که باز بودن منشأ فساد و انحراف نشود در مقابل نامحرم واجب است.
در این باره از منابع ذیل استفاده نمایید:
1- فلسفه حجاب(شهید مطهری)
2 حجاب بیانگر شخصیت زن(مهدی اشتهاردی)
[i] . احزاب، آیه 59
[ii] . کشاف، ج 3، ص 231
[iii] . المیزان، ج 15، ص 111 و 112.
[iv] . ج 14 کتاب فقهی مشهور «مستمسک العروةالوثقی»، ص 27