می خواهم نمازخوان بشوم/پایگاه حوزه

می خواهم نمازخوان بشوم

منبع : پایگاه حوزه، شماره 17707  

کلید واژه ها :

پرسش

مدتی است که نماز نمی خوانم اما ازدل آرزو دارم نماز خوان شوم .راهنمایی ام کنید

پاسخ

باید توجه داشته باشید که: میل انسان به نماز، کشش فطری الهی است و در مقابل کسالت انسان نتیجه نفس اماره و قوای شیطانی آن است. این دو نیرو در مقاطع گوناگون با یکدیگر به مقابله بر می‏خیزند و همواره یکی دیگری را شکست می‏دهد. البته اینخود انسان هست که با حاکم ساختن نیروی اراده می‏تواند با هوای نفس مقابله نموده و جنود رحمانی باطن خویش را غلبه دهد. بنابر این هرگاه در برابر امور معنوی کسالتی احساس کردید با اراده جدی با آن مقابله کرده و در جهت خلاف آن عمل کنید. در صورتی که چنین نماییدپس از اندک مدتی آن کسالت برطرف می‏شود و انجام عمل آسان و بدون مانع درونی می‏گردد. ضمنا بهتر است کوشش کنید نمازهای خود را اول وقت و با جماعت بخوانید. زیرا در این صورت نشاط شما در عبادت بیشتر خواهد شد و کسالت از شما رخت بر خواهد بست.

کسالت در نماز معلول عوامل متعددی می‏تواند باشد که مهم‏ترین آنها غفلت از خداوندی است که در نماز با او سخن می‏گوییم. اصولاً نماز برای توجه به حق است و اقم الصلوة لذکری، (طه، آیه 14) و یاد خداونددر نماز در صورتی امکان‏پذیر است که غفلت از خداوند بر دل انسان مستولی نباشد. غفلت از خداوند نیز به دلیل توجه انسان به غیر خدا است. کسی که به غیر خدا متوجه است و قبله جان و دل او غیر خدا است نمی‏تواند به خدا توجه داشته باشد و خداوند هم برای انسان دو قلبقرار نداده است تا با یکی به خدا توجه کند و با یکی به غیر خدا ما جَعَلَ اللّه‏ لِرجلٍ مَنْ قَلبَیْن فی جَوفِهِ، (احزاب، آیه 4). این عامل اصلی کسالت در نماز است. در کنار این عامل اصلی عوامل دیگریمانند خوردن لقمه حرام یا شبهه‏ناک و امثال آن هم مؤثر است.

کاربر گرامی برای این که انسان شناخت بهتری به نماز پیدا کند لازم است:

1) به حقیقت نماز که سخن گفتن با خداوند متعال است توجه پیدا کند. اگر عظمت کسی که با او سخن می‏گوییم بر ما معلوم باشد نمی‏توانیم به او توجه نکنیم و این در گفتگوهای معمولی هم قابل مشاهده است. شما هنگامی که با رئیس دانشگاه سخن می‏گویید آیا می‏توانید درحال سخن گفتن با او به غیر او متوجه باشید و صورت از او برگردانید؟ در نماز هم حقیقت انسان که قلب اوست باید متوجه حق باشد و انسان متوجه به حق نمی‏تواند صورت جان خود یعنی قلب را متوجه غیر او کند؛ و این نیاز به تمرین دارد. در حدیث وارد شده است که اگرنمازگزار بداند که با چه کسی سخن می‏گوید و مورد توجه چه کسی قرار دارد، هرگز نماز خود را به پایان نخواهد بُرد.

2) با مطالعه کتب معارف اسلامی با فلسفه نماز، مفهوم نماز خواندن و... آشنا شده و این آشنایی را با تفکّر در آن تعمیق بخشید. کتب مورد استفاده مانند: آداب صلاة حضرت امام خمینی(ره)، صولة الخاشعین شهید دستغیب، اسرار صلاة آیة‏الله جوادی آملی، پرتوی از اسرار نمازو نماز برای جوانان، نوشته حاج آقا محسن قرائتی و نماز استاد حائری شیرازی.

3) با تفکّر در وجود خود، هستی و ماهیت وجودی خود که عین ربط به خداوند و نیازمندی لحظه به لحظه به خداوند است و...، ضرورت ارتباط با خداوند را بیشتر شناخته و تعمیق بخشید.

4) حتی الامکان نمازها را در اوّل وقت بخوانید.

5) مکان نماز را از هر گونه عامل انحراف حسّی (سر و صدا، تصاویر، اشیای موجب جلب نظر) خالی نگه دارید.

6) پیش از نماز زمینه‏سازی کرده و آمادگی روحی کسب کنید.

7) با عمل به مستحبّات قبل از نماز مانند دعا و اعمال هنگام وضوء و غیره، توجّه خود را به عبادت و معبود خود فراهم ساخته و زمینه جلب توجه را فراهم آورید.

8) قبل از ایستادن به نماز و حتّی انجام مستحبّات قبل از نماز، دل خود را از تعلّق به دنیا و هر کاری غیر از نماز خالی سازید. خودتان می‏دانید که خاطر انسان همواره متوجّه چیزی بوده و بدان دل بسته است همان سان که عاشق همیشه دل در گرو معشوق دارد، لذا باید کاریکرد که دل، بسته عبادت شود و از تعلّق به هر چه غیر نماز، عبادت و توجّه به معبود رها گردد.

برای نزدیکی به نماز و انس با آن راهکارهای زیرا را دقیق عمل کنید:

1. باور کردن اهمیت نماز: باید یک مطالعه‏ی مستمری را درباره‏ی اهمیت نماز پیش بگیرید و کتاب‏های مختلفی را که در این باره نگاشته شده پیوسته مطالعه کنید تا با تکرار این مطالعه به اهمیت نماز برسید و از اعتقاد صرف به باور و ایمان دست یابید. مثل کتب زیر سفارش می‏شود:

اسرار الصلوة، میرزا جواد ملکی تبریزی

پرواز در ملکوت یا اسرار الصلوة، امام خمینی

البته اگر شروع مطالعات با کتاب‏های آقای محسن قرائتی در باب نماز باشد بهتر است.

2. باور کردن عتاب تارک نماز: وعید و عذاب‏های الهی درباره‏ی تارک نماز همیشه باید مدّ نظر باشد تا انسان به خود بباوراند که چنین عذاب‏هایی واقعا وجود دارد کتاب‏هایی مثل «گناهان کبیره» اثر شهید دستغیب در این باره مفید است.

3. تفکر در مرگ روزی نیم ساعت در زود گذشتن دوران زندگی خود، خاطرات تلخ و شیرین و خلاصه انتهای عمر و ورود به عالم قبر و قیامت و رسیدن عذاب‏های الهی و سرافکندگی و روسیاهی و... این فکر باید در مکانی خلوت باشد تا دل شما متأثر گردد و تا تحریک برای نماز و هر توشه اخروی گردید. اگر این تفکر اثر خود را بخشید هفته‏ای نیم ساعت کفایت می‏کند.

4. گزیدن دوستان نماز دوست و گریز از دشمنان بی نماز به ظاهر دوست: اثر همنشین بر کسی پوشیده نیست.

5. پرهیز از گناه: گناه دل انسان را سیاه می‏کند و او را نسبت به اعمال عبادی کم رغبت و گاهی بی رغبت می‏کند.

6. انس با محیط‏های معنوی: مساجد و کلاً محافل نشاط بخش معنوی، دل را به سمت عبادت و نماز می‏کشاند. حتی شنیدن و دیدن مثل دعای ندبه و کمیل به وسیله‏ی صدا و سیما مفید و روح بخش هستند.

7. استقامت و پافشاری عملی بر نماز در محیط‏های ملامت‏گر نماز: نماز را به هیچ قیمتی ترک نکنید هر چند در محیط و موقعیتی قرار گیرید که دیگران شما را سرزنش کنند.

8. پرهیز از نمازهای طولانی تحمیلی: نماز واجب را خلاصه بخوانید. فقط هر وقت قلب شما به طولانی کردن نماز اقبال و تمایل نشان داد به همان اندازه نماز را طولانی کنید.

9. انجام مستحبات نشاط‏آور: در بین مستحبات چه نماز، چه ذکر چه دعا آن را که بیش از همه به شما حال خوش و لذّت روحی می‏بخشد، انتخاب کرده و بیشتر انجام دهید.

10. دعا و توسل: رغبت به نماز را هم با دعا و توسل به ائمه معصومین(ع) از خداوند تعالی بخواهید

11. عزم جزم: تصمیم جدی بگیرید که هیچ گاه نماز را ترک نکنید و اگر احیانا به خاطر عذر شرعی مثل فراموشی ترک شد حتما قضای آن را به جا آورید.

12. مطالعه احوال علما: شرح حال بزرگان را دانستن و مطالعه کردن بسیار مفید است.

برای آگاهی بیشتر ر.ک: 1- گلشن ابرار، جمعی از پژوهشگران حوزه علمیه قم 2- مفاخر اسلام، آقای علی دوانی

منبع: لوح پرسمان

من الله التوفیق