بهشت آدم و حوا/ منبع : پایگاه حوزه، شماره 1-28905

بهشت آدم و حوا

منبع : پایگاه حوزه، شماره 1-28905  

 کلید واژه ها :

پرسش

خداوند از ابتدا آدم را برای خلیفه شدن روی زمین آفرید یا این که پس از نافرمانی و فریب شیطان به زمین هبوط کرد؟

پاسخ

به نظر ما این پرسش از یک توهم نشأت گرفته که گمان شده بهشتی که حضرت آدم و حوا در آن بودند؛ همان بهشت برینی بوده که خداوند به نیکوکاران وعده داده است. در حالی که آن بهشت، در اصل باغی از باغ های دنیا بوده که آدم و حوا در آن به سر می بردند. آیت الله مکارم شیرازی در پاسخ به این پرسش که بهشت حضرت آدم علیه السلام کدام بهشت بود؟ می فرماید: در پاسخ این پرسش باید به این نکته توجه داشت که گرچه بعضی آن را بهشت موعود نیکان و پاکان می دانند؛ ولی ظاهر این است که آن بهشت نبود. بلکه یکی از باغ های پر نعمت و روح افزای یکی از مناطق سرسبز زمین بوده است. زیرا اولا بهشت موعود قیامت، نعمت جاودانی است که در آیات بسیاری از قرآن به این جاودانگی بودنش اشاره شده و بیرون رفتن از آن ممکن نیست. ثانیا ابلیس آلوده و بی ایمان را در آن بهشت راهی نخواهد بود. در آنجا نه وسوسه های شیطانی است و نه نافرمانی خدا. ثالثا در روایاتی که از طرق اهل بیت علیهم السلام به ما رسیده است؛ این موضوع صریحا آمده است. یکی از راویان حدیث می گوید: «از امام صادق علیه السلام راجع به بهشت آدم پرسیدم؛ امام علیه السلام در جواب فرمود: باغی از باغ های دنیا بود که خورشید و ماه بر آن می تابید و اگر بهشت جاودان بود هرگز آدم از آن بیرون رانده نمی شد»[1] و از این جا روشن می شود که منظور از هبوط و نزول آدم به زمین، نزول مقامی است نه مکانی. یعنی از مقام ارجمند خود و از آن بهشت سر سبز پائین آمد. این احتمال نیز داده شده که این بهشت در یکی از کرات آسمانی بوده است؛ هر چند بهشت جاویدان نبوده. در بعضی از روایات اسلامی نیز اشاره به بودن این بهشت در آسمان شده است. ولی ممکن است کلمه سماء(آسمان) در این گونه روایات اشاره به «مقام بالا» باشد، نه «مکان بالا». ولی به هر حال شواهد فراوانی نشان می دهد که این بهشت غیر از بهشت سرای دیگر است. چرا که آن پایان سیر انسان است و این آغاز سیر او بود. این مقدمه اعمال و برنامه های او است و آن نتیجه اعمال و برنامه هایش».[2] بنابر این جایی برای پرسش شما باقی نخواهد ماند. چون هبوط به معنای هبوط مقامی است نه مکانی؛ یعنی از جایگاه و مقامی که داشت؛ پایین آمد. پی نوشت ها: [1] کلینی، کافی، ج 3، ص 247. [2] مکارم، تفسیر نمونه، ج ‏1، ص 186 و 187.