هر چند تأکید ها و تشویق هایی که در زمینه رفت و آمد به مسجد صورت گرفته، عمومی و همگانی است، اما در مورد همسایه مسجد، تأکید بیشتری به عمل آمده و روایات فراوانی در این زمینه از طریق شیعه و سنی وارد شده است. فقهاء با استناد به همین تأکیدات خاصّ است که نماز خواندن در مسجد را برای همسایه مسجد، مستحب مؤکد شمرده اند و ترک نماز در مسجد توسط همسایه مسجد را مکروه شمرده اند. مرحوم سید محمد کاظم یزدی در کتاب عروه الوثقی می گوید: «برای همسایه مسجد مکروه است که بدون عذری مانند؛ باران، نماز را در غیر از مسجد بجا آورد».[۲۲۶] در رساله عملیه آمده است: «مستحب است نمازهای واجب خصوصا نمازهای یومیه را به جماعت بخوانند و در نماز صبح، مغرب و عشا خصوصا برای همسایه مسجد و کسی که صدای اذان مسجد را می شنود، بیشتر سفارش شده است».[۲۲۷]
رسول خدا (ص) در مقام تأکید بر این می فرماید: «همسایه مسجد نمازش مقبول نیست، مگر در مسجد».[۲۲۸] علی (ع) نیز بارها این جمله را بیان می فرمودند: «همسایه مسجد اگر مانعی برایش نباشد و سالم هم باشد، ولی با این حال برای نماز واجب در مسجد حاضر نشود، نمازش مقبول درگاه الهی نخواهد بود».[۲۲۹]