کودکان ضعیف ترین اقشار هر جامعه اند و عشق به کودک، در عقلانیت و عاطفه فردی و اجتماعی بشر ریشه دارد. با این حال، در دنیای معاصر، شرایطی فراهم آمده که در آن بسیاری کودکان در اقصی نقاط عالم، از آسایش، امنیت و آنچه حق طبیعی و انسانی برای رشد و بالندگی نامیده می شود، محروم اند و این ضعیف ترین قشر، به مظلوم ترین افراد نیز تبدیل شده اند.
در چنین شرایطی، کنوانسیون های بین المللی حقوق کودک که قدمت برخی آنها به بیش از نُه دهه می رسد، با درک این بحران های اجتماعی و برای حمایت از حقوق اولیه و اساسی کودکان که از موجودیت انسانی و اقتضائات سِنی آنان ناشی می شود، در سطوح عالی تصویب و اغلب پذیرفته شده اند. بندهایی از اعلامیه جهانی حقوق بشر، قرارداد ژنو سال 1924 درباره حقوق کودک، قرارداد رعایت حقوق کودکان 1959، ماده 23 و 24 پیمان بین المللی حقوق سیاسی و شهروندی، ماده 40 پیمان جهانی برای حقوق اجتماعی، سیاسی و فرهنگی، و نیز پیمان حقوق کودک مصوب 1989 این کنوانسیون هایی هستند که بر حمایت ویژه حقوقی از کودکان، پیش و پس از تولد، و در دوران رشد تاکید دارد.